Türk edebiyatında ironi ve dil oyunculuğu kapısını açan, ezberci bellekleri sarsan Vüs’at O. Bener…
Edebiyat uğraşını, zevkini, çabasını “çoğaltma-şaşırtma-afallatma” üzerine kurarak titiz bir dil, ses ve görüntü ustası gibi çalışan Bilge Karasu…
Toplumsalcı kaygıları öne çıkan, kavgacılık, küstahça karşı duruş ve mücadele yolunu seçerek kuralları yıkan, bildik tüm hiyerarşileri yok eden Leyla Erbil…
Oyunu ve yaşamı iç içe geçirerek harman eden, yazıyı bir oyuna çeviren dil ustası Oğuz Atay…
Bilinen ezberleri bozarak, kuralları yıkarak uygunsuz buluşturmalar kuran, resmiyetin ve ciddiyetin üstüne yürüyen Dilin Dört Atlısı, Alper Akçam’ın edebiyat işçiliğiyle yeniden tanımlanıyor.
