Ağlama anne. Düşünsene, bu yaşadığımız hayata hayat mı denir? Kırk yaşındasın ve bugüne kadar doğru dürüst yüzün gülmedi. Hep acı çektin. Babamı düşün anne. Çaresizlikten ve acizlikten her gün döverdi seni. Onu daha iyi anlıyorum, çünkü, hiçbir şey yapamamanın verdiği sıkıntıyla böyle davranıyordu. Otuz yıl çalıştığı fabrika, bir zamanlar sadece iki tane binaydı. Şimdi koskocaman bir şehir oldu. Fabrikalar insanlar çalıştıkça gelişir ve çoğalır ama insanlar çalıştıkça ölürler...

Pelake şaşkın ve heyecanla oğlunun sözlerini dinliyordu. Pavel’in mavi gözlerinden âdeta ateş fışkırıyordu. Kendinden oldukça emin bir edayla ona toplum gerçeklerini anlatıyordu. Karşısında kendini dinleyen birini bulmuş olmanın heyecanıyla anlatan Pavel, inançla ve gururla bir şeylerden bahsediyordu. Annesinin korku dolu ve endişeli yüzüne bakarak sordu:

Şimdi söyle bakalım, anne. Sen, hayatının hangi dönemini zevk alarak yaşadın?