“Seni tanıyan son kişi öldüğünde hiç doğmamış olacaksın” der bir Kızılderili atasözü. Yani bu dünyadaki sorumluluğumuz ölerek de bitmez.

İlk gençlik yıllarımdan bugüne kadar belki dünyadaki milyarlarca insan için hiçbir şey ifade etmeyen bir meselenin etrafında hayatım dönüp durdu.

Kürtçe konuştum, Türkçe ağladım. Kürtçe düşünüp, Türkçe yazdım. Kürtçe hayal kurdum, Türkçe yaşadım.

Yaşamımı dayakla öğrendiğim Türkçe üzerinden sürdürdüm. 

“Niye iyi Türkçe konuşuyorsun?” diye aşağılandım ve “Niye iyi Kürtçe konuşamıyorsun?” diye dışlandım. 

Kürtçe’yle aşk yaşadım ama Türkçe’ye sevdam hiç bitmedi. Aslına bakarsanız beni ne Kürtçe ne de Türkçe anlamak istediler.

Ama yılmadım ve bir kere daha denemek için bunu yazdım.

Bu iki dilin ırmaklarından su içmiş sessiz milyonlar; hayatı, barışı savunmaktan hiç vazgeçmeyecekler.